Het Nederlandsch Magazijn merkt in 1865 op dat in Engeland niet langer visitekaartjes met een glanzend laagje worden gebruikt.
De Engelschen bedienen zich sints langen tijd niet meer van geglaceerde visitekaartjes, ja, men beschouwt iemand, die de zoodanigen afgeeft, als geen echt gentleman.
Dat is te danken aan de pers, die een misstand aan de kaak stelde. De productie van dergelijke kaartjes ging gepaard met grote risico’s voor de gezondheid.
De pers heeft dit bewerkt. Eenige dagbladen deden namelijk opmerken, dat het glasuur op de kaartjes er door loodwit was opgebragt, dat dit vernis door meisjes op ’t karton werd gebragt, die, zoo als door geneeskundigen was aangetoond, eindelijk als slagtoffers van vergiftiging bezweken. Eenige sterfgevallen van deze soort waren reeds bij lijkschouwingen op wettelijke wijze bevestigd.
In Engeland stelde men in kringen waar visitekaartjes worden uitgedeeld orde op zaken, zonder wetgeving af te wachten. En dat kan op instemming van de schrijver van het artikel rekenen.
Naauwelijks was dit bekend, of, als ware er een verbod uitgegaan, schafte elk Engelschman zijne geglaceerde visitekaartjes af. Deze mode verdient navolging.
Nederlandsch Magazijn, 1865, pagina 271.
Lees hier de volledige tekst van het artikel.
Loodwit werd al ruim voor de 19de eeuw gebruikt als wit pigment, onder meer door schilders. Een giftig goedje, maar omdat er goed geld mee te verdienen viel, bleef het lang in gebruik. In Europa werd het pas in 1992 definitief verboden. Historica Judith Rainhorn schreef er een boek over met een veelzeggende titel. Hieronder een link naar een recensie van dat boek.
Lead white: just another licence to kill
In het boek Geschiedenis van de techniek in Nederland is een hoofdstuk gewijd aan loodwit. Dat is te lezen via DBNL.
J.H. de Vlieger, Loodwit. In: Geschiedenis van de techniek in Nederland.
