Het Nederlandsch Magazijn heeft in 1844 lang artikel over Beyrut, tegenwoordig gespeld als Beiroet, de hoofdstad van Libanon. In 1844 rekende men Beyrout tot Syrië. De auteur gaat in op de roemruchte geschiedenis van de stad, die door een godheid uit de Romeinse mythologie zou zijn gesticht.
Men heeft aan Beyrut eenen fabelachtigen oorsprong toegekend door aan te nemen, dat deze stad is gesticht geworden door vader Saturnus.
De stad droeg ruim voor onze jaartelling de naam Berytus, door de Romeinse keizer Augustus omgedoopt tot Felix Julia, ter ere van zijn dochter Julia.
Den bijnaam Felix (de Gelukkige) gaf hij aan deze plaats, omdat hare omstreken zoo bijzonder vruchtbaar waren, hetwelk gepaard ging aan een onvergelijkelijk klimaat en eene heerlijke en allerbekoorlijkste ligging. […] Berytus werd allengs de schoonste stad uit Phoenicië, en mogt roem dragen op eene regtsgeleerde school, welke door geheel het Oosten heen eenig was in hare soort.
De stad kreeg het in zijn bestaan zwaar te verduren. Zo had het te stellen met een grote aardbeving in 566 en tal van belegeringen ten tijde van de kruisvaarders. Voortdurend lieten legers en machthebbers hun oog vallen op de stad. In de 19de eeuw is het echter een aangename, mooi gelegen plaats aan zee waar veel handel wordt gedreven. De stad telt 10.000 inwoners met uiteenlopende achtergronden die in vrede samenleven, aldus het artikel.
De huizen, winkels en bazars van Beyrut zijn over het algemeen beter gebouwd, dan men gewoonlijk aan deze kust ontwaart. De huizen zijn bijna alle van steen gebouwd, en hooger dan in elke andere Syrische stad. Men vindt dezelve echter in verwarde groepen bijeen staan, terwijl het dak van het eene tot een terras dient voor het andere.
Voor de argeloze wandelaar is het echter wel oppassen geblazen.
In hare meeste straten vindt men in deze stad een gebrek, dat zeer gevaarlijk kan zijn voor de voetgangers. Het leder wordt aldaar op eene zeer vreemde wijze bereid: op de straat wordt eene menigte huiden nedergelegd, en nu kunnen menschen, kameelen, paarden, ezels, enz., welke door de straat gaan moeten, niet anders dan over deze huiden treden, waarmede de grond overdekt is; en wanneer men niet zeer op zijne hoede is, dan glijden de voeten ligt uit, en men loopt groot gevaar, om eenen zwaren val te doen.
Maar afgezien daarvan is het uitstekend toeven in Beyrut.
Men vindt te Beyrut alle gemakken van het leven: de woningen zijn zeer gemakkelijk; het vleesch is uitmuntend; de vruchten overheerlijk; Europeesche bakkers bakken het brood; heerlijke wijnen kosten niet veel geld — daaronder vindt men ook den beroemden gouden wijn, die zijnen naam verschuldigd is aan zijne schoone kleur; deze is de koning der wijnen, welke door geheel het Oosten geëerd wordt, gelijk de Champagne-wijn in Europa. De gouden wijn schuimt op dezelfde wijze.
Nederlandsch Magazijn, 1844.
Lees hier de volledige tekst van het artikel.
Beiroet kent ook na 1844 een roerige geschiedenis. Na de val van het Ottomaanse Rijk in 1918 kwam een strook land langs de Middellandse Zee in Franse handen. In 1943 werd die strook, Libanon, onafhankelijk. Het land en zijn hoofdstad Beiroet beleefden in de vorige eeuw en in deze eeuw zowel perioden van rust en voorspoed als perioden van grote onrust met (burger)oorlogen en rampen.
De journalist Samir Kassir schreef een dik en veelgeprezen boek over de geschiedenis van Beiroet:
Samir Kassir – Beirut (Engelstalig)
Chris Zegers maakte in 2019 voor het programma 3opReis een reportage in Beiroet:
Schrijver Abdelkader Benali reisde in 2006 naar Beiroet en kwam onbedoeld in een oorlog terecht. Hij schreef daarover het boek Berichten uit een belegerde stad:
